ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

ΛΕΜΕ ΟΧΙ ΣΤΟ ΑΝΤΙΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ

ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ

ΣΥΛΛΟΓΗ ΥΠΟΓΡΑΦΩΝ (online petition)

Όλο το προηγούμενο διάστημα αγωνιστήκαμε μέσα από τα συνδικάτα μας. συμμετείχαμε στις απεργίες και τις κινητοποιήσεις των κλάδων μας κάναμε σαφές πως δεν θα αφήσουμε να περάσει η διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος.

Η κυβέρνηση κάνει πως δεν καταλαβαίνει αγνοώντας τους εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους που βρέθηκαν στον δρόμο στα μεγαλειώδη συλλαλητήρια της Τετάρτης 19 Μαρτίου και προκαλώντας τελικά το λαϊκό αίσθημα.

Με αυτό το κείμενο στηρίζουμε την πρωτοβουλία για διενέργεια δημοψηφίσματος και καλούμε την, τόσο σίγουρη για τον εαυτό της, κυβέρνηση να παγώσει την διαδικασία όπως προβλέπει το Σύνταγμα και να θέσει το νομοσχέδιο στην κρίση του λαού.

Ο αγώνας αυτός πρέπει να έχει νικητή
κι αυτό είναι υπόθεση και ευθύνη όλων μας.

δανεικό από salata.gr

Τι γιορτάζουμε στις 8 Μάρτη ;

Κρατούμενες στη φυλακή Canto Grande του Περού γιορτάζουν τη μέρα της γυναίκας το 1992

Οι απαρχές της ημέρας παραμένουν ακόμη στο σκοτάδι, κρυμμένες πίσω από κάποιους βολικούς μύθους που κι αυτοί έχουν τη δική τους συναρπαστική ιστορία. Πώς να αποκαλύψει κανείς στον Κώστα Καραμανλή, για παράδειγμα, ότι, τιμώντας την ημέρα και αφιερώνοντάς την στις γυναίκες του κόμματός του, βαδίζει στα χνάρια της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας των αρχών του αιώνα ή της μεσοπολεμικής τριτοδιεθνιστικής παράδοσης; Και με τι καρδιά να εξηγήσει κανείς στις κυρίες της κυβέρνησης ότι η συνήθως τόσο καλά κρυμμένη φεμινιστική τους συνείδηση κακώς επιλέγει να σηκώσει κεφάλι κάθε 8 Μαρτίου, μια και η Ημέρα της Γυναίκας σχεδιάστηκε εξαρχής ως μια ημέρα καταγγελίας ("ξεσκεπάσματος", κατά την ορολογία της εποχής) του (αστικού) φεμινισμού;

Ακουσαν κάπου κι αυτοί ότι μια 8 Μαρτίου ξεσηκώθηκαν κάποτε οι Αμερικανίδες εργάτριες ιματισμού, ή μάλλον οι υφάντριες της Νέας Υόρκης, ότι αυτή ήταν η πρώτη γυναικεία διαδήλωση στην ιστορία, ίσως και η πρώτη απεργία γυναικών, και ότι η αστυνομία επιτέθηκε στις εργάτριες και τις κακοποίησε. Ηταν, λέει, 8 Μαρτίου του 1857 ή 8 Μαρτίου του 1858, ίσως πάλι 8 Μαρτίου του 1848. Πάντως 8 Μαρτίου ήταν οπωσδήποτε. Κι αυτή την πρώτη γυναικεία διαδήλωση τιμούμε ακόμη σήμερα, καθώς αυτήν ανακαλύπτουμε πίσω από κάθε αναφορά στο χρονικό της επετείου.

Δυστυχώς, όμως, τα πράγματα συνέβησαν πολύ διαφορετικά. Η γυναικεία απεργία του αμερικανικού 19ου αιώνα συνιστά ένα μύθο που κατασκευάστηκε κατά τα μέσα της δεκαετίας του '50 από τα ευρωπαϊκά κομμουνιστικά κόμματα προκειμένου να αποστασιοποιηθεί η επέτειος από το κομμουνιστικό της παρελθόν και να επιτρέψει ευρύτερες γυναικείες συμμαχίες. Στην Ελλάδα, απ' ό,τι γνωρίζουμε, ο μύθος αυτός εισάγεται δειλά από το ΚΚΕ το 1960 και επανέρχεται σε κείμενα της αριστερής Πανελλαδικής Ενωσης Γυναικών που δημοσιεύτηκαν τα τελευταία προδικτατορικά χρόνια. Στη χώρα μας, η 8 Μαρτίου υπήρξε μια επέτειος αμιγώς κομμουνιστική.

Τι κρύβεται, ωστόσο, πίσω από τον ιδρυτικό μύθο της 8 του Μάρτη; Είμαστε σήμερα σε θέση να γνωρίζουμε πως ο εορτασμός μιας Διεθνούς Ημέρας της Γυναίκας προτάθηκε από την Κλάρα Τσέτκιν, την Κέτε Ντούνκερ και "άλλες συντρόφισσες" και εγκρίθηκε από τη Δεύτερη Διεθνή Συνδιάσκεψη των Σοσιαλιστριών που πραγματοποιήθηκε στην Κοπεγχάγη το 1910 λίγο πριν από το Συνέδριο της Δεύτερης Διεθνούς. Η σχετική απόφαση δεν αναφερόταν σε συγκεκριμένη ημερομηνία και δεν έκανε καμία μνεία στο γεγονός ότι η Ημέρα της Γυναίκας είχε ήδη εορταστεί τα δύο προηγούμενα χρόνια στις ΗΠΑ με πρωτοβουλία των γυναικών του αμερικανικού Σοσιαλιστικού Κόμματος. Στόχος της Διεθνούς Ημέρας της Γυναίκας, σύμφωνα με την πρόταση της Κλάρας Τσέτκιν, ήταν η δημιουργία μιας ημέρας κατά την οποία σοσιαλιστές και σοσιαλίστριες θα αγωνίζονταν για την κατάκτηση της προλεταριακής γυναικείας ψήφου, συνδέοντας το συγκεκριμένο αίτημα με το ευρύτερο "γυναικείο ζήτημα", όπως αυτό γινόταν αντιληπτό στο πλαίσιο της σοσιαλιστικής πολιτικής για τις γυναίκες. Ταυτόχρονα, η ημέρα αυτή θα έδινε στις σοσιαλίστριες τη δυνατότητα να αγωνιστούν κατά της επιχειρηματολογίας και των μεθόδων πάλης των φεμινιστριών της εποχής για την ψήφο των γυναικών. Με την απόφαση για μια σοσιαλιστική Ημέρα της Γυναίκας βάθαινε επομένως το ρήγμα μεταξύ "σοσιαλιστικού" και "αστικού φεμινισμού" που είχε ήδη ανοίξει η Πρώτη Συνδιάσκεψη των Σοσιαλιστριών (Στουτγάρδη, 1907).

Τα πρώτα χρόνια, η Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας δεν γιορταζόταν μια συγκεκριμένη ημερομηνία. Το 1911, οι σχετικές εκδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν στις 26 Φεβρουαρίου στις ΗΠΑ, την Πρωτομαγιά στη Σουηδία και στις 19 Μαρτίου στη Γερμανία. Το 1912, στις 25 Φεβρουαρίου στις ΗΠΑ και στις 12 Μαΐου στη Σουηδία. Το 1913, στις 17 Φεβρουαρίου στη Ρωσία, στις 23 Φεβρουαρίου στις ΗΠΑ και στις 2 Μαρτίου στη Γερμανία. Στις 8 Μαρτίου γιορτάστηκε η Ημέρα της Γυναίκας για πρώτη φορά το 1914.


Μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ημέρα της Γυναίκας αποκτά τον καθαρά κομμουνιστικό χαρακτήρα της που θα διατηρήσει επί πολλές δεκαετίες. Εχει πια επικρατήσει η 8 Μαρτίου και τα κομμουνιστικά κόμματα φροντίζουν να τηρούν την επίσημη αυτή ημερομηνία. Στην Ελλάδα, η 8 Μαρτίου πρωτοεμφανίζεται το 1924: στον κομματικό Τύπο δημοσιεύονται ανακοινώσεις των γυναικείων κομματικών οργάνων, προκηρύξεις μοιράζονται στις γειτονιές με αποτέλεσμα δύο συλλήψεις και στην αίθουσα των Εμποροϋπαλλήλων διοργανώνεται μια κυριακάτικη συγκέντρωση προς τιμήν των εργατριών. Εκεί ψάλλεται η Διεθνής και οι ομιλητές υπογραμμίζουν την αναγκαιότητα της κοινής πάλης του γυναικείου με το ανδρικό προλεταριάτο και στιγματίζουν τον "πλάνο φεμινισμό".

Στο ίδιο κλίμα θα συνεχιστεί ο εορτασμός της 8 Μαρτίου και τα επόμενα χρόνια. Συμβολική ημέρα ενασχόλησης του κόμματος με τις γυναίκες, η γιορτή συνιστούσε ευκαιρία για τη μύηση των κομμουνιστριών στην πολιτική και πρόσφερε την ετήσια αφορμή για την καταγγελία του "αστικού φεμινισμού" και τη γελοιοποίηση των γυναικών που την ίδια εκείνη εποχή πάλευαν για την κατάκτηση των αστικών και πολιτικών δικαιωμάτων τους. Ετσι δεν είναι υπερβολή να ισχυριστούμε ότι η ιστορία της Ημέρας της Γυναίκας ταυτίζεται με την ιστορία των γυναικών της αριστεράς για τη μακρά περίοδο που ξεκινά στις αρχές του αιώνα και φτάνει στα μέσα της δεκαετίας του '60.

Η συνέχεια είναι γνωστή: με μία ακόμη αναπάντεχη μεταμφίεσή της, η Ημέρα της Γυναίκας προτείνεται στα 1977 ως Ημέρα των Ηνωμένων Εθνών για τις Γυναίκες, και πιο συγκεκριμένα για τα "Δικαιώματα των Γυναικών και την Παγκόσμια Ειρήνη". Στον απόηχο των εκδηλώσεων για την πρώτη δεκαετία του ΟΗΕ για τις γυναίκες (1975-1985), η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών καλούσε στις 16 Δεκεμβρίου του 1977 όλα τα κράτη "να ορίσουν, σύμφωνα με τις ιστορικές και εθνικές παραδόσεις και τα έθιμά τους, μια ημέρα του χρόνου ως Ημέρα των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα των Γυναικών και την Παγκόσμια Ειρήνη". Ηδη, πάντως, ο ΟΗΕ έδειχνε να προκρίνει την 8 του Μάρτη ως ημερομηνία κοινής αποδοχής για τη συγκεκριμένη "δράση".

Πρόκειται ίσως για τη σοβαρότερη οικειοποίηση που γνώρισε ποτέ η 8 του Μάρτη. Δεν πρόκειται απλώς για την αυτόματη, και καθόλου αυτονόητη, σύνδεση των γυναικών με την παγκόσμια ειρήνη, κάτι εξάλλου που συνέβαινε και στα χρόνια της κομμουνιστικής διαδρομής της επετείου. Σε μια εποχή που οι φεμινιστικές κινητοποιήσεις βρίσκονταν ακόμη στην ακμή τους, τα κράτη αναλάμβαναν πλέον επισήμως να κατονομάσουν, να ταξινομήσουν και να διαχειριστούν, στριμώχνοντάς τα σε μια συμβολική ημέρα, τα πολλά και χρονίζοντα γυναικεία ζητήματα. Η μετατόπιση της Ημέρας της Γυναίκας από την κομμουνιστική της προϊστορία στον σύγχρονο κρατικό φεμινισμό είχε πια πραγματοποιηθεί.

Διαδήλωση ανέργων στην πόλη των Σκοπίων

Άνεργοι, μεγάλης ηλικίας έκαναν διαμαρτυρία έξω από το κοινοβούλιο στην πόλη των Σκοπίων, με αίτημα να υπάρξει ειδικός νόμος για την συνταξιοδότηση ατόμων που είναι άνεργα και έχουν λιγότερο από 15 χρόνια δουλειάς για τη σύνταξη.
Μήπως τα κοινά προβλήματα των δύο λαών είναι περισσότερα από αυτά που μας "χωρίζουν";





Δημοσίευμα της εφημερίδας ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ για την ΠΥΡΚΑΛ

«Νίπτουν τας χείρας» για 147 στρ. της Πυρκάλ

Τρία συναρμόδια υπουργεία εμφανίζονται ως... Πόντιοι Πιλάτοι για τη μελλοντική αξιοποίηση της έκτασης των 147 στρεμμάτων που κατέχει σήμερα η ΠΥΡΚΑΛ στη νότια πλευρά του Δήμου Υμηττού, ενώ ήδη κυκλοφορούν σενάρια για «αξιοποίηση» περίπου 80 στρεμμ. σε συνεργασία με κατασκευαστικό όμιλο. Τα υπόλοιπα κομμάτια του βιομηχανικού συγκροτήματος, σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, προβλέπεται να αποδοθούν στο δήμο.

Σενάρια κυκλοφορούν για αξιοποίηση περίπου 80 στρεμμάτων σε συνεργασία με κατασκευαστικό όμιλο
Ολόκληρη η έκταση είχε εξασφαλιστεί το 1953 με αναγκαστική απαλλοτρίωση για εθνικούς λόγους, μαζί με ένα τμήμα της οδού Ηπείρου. Το πυριτιδοποιείο, που παλιότερα ανήκε στον όμιλο Μποδοσάκη, εδώ και χρόνια βρίσκεται στον πλήρη έλεγχο του υπουργείου Εθνικής Αμυνας. Οι φορείς του Υμηττού και των γύρω δήμων ζητούν να απομακρυνθεί το εργοστάσιο και να διαμορφωθεί σε πνεύμονα πρασίνου με έκταση ίση με αυτή του Εθνικού κήπου και να διατηρηθούν ορισμένα από τα υπάρχοντα κτίρια που θεωρούνται δείγματα βιομηχανικής αρχιτεκτονικής.

Το θέμα έφερε στη Βουλή ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης ζητώντας να μάθει από τους συναρμόδιους υπουργούς το σχεδιασμό για το χώρο μετά τη μετεγκατάσταση του εργοστασίου. Το υπουργείο Εθνικής Αμυνας, διά του υφυπουργού Κ. Τασούλα, απάντησε στον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ ότι μετά την απομάκρυνση της ΠΥΡΚΑΛ θα εφαρμοστεί η υπουργική απόφαση του 1996 που προβλέπει να δημιουργηθούν χώροι άθλησης, πολιτισμού, κέντρο υγείας, πράσινο αλλά και δημοτική αγορά, που με την κατάλληλη ερμηνεία μπορεί να επιτρέψει την κατασκευή πολυώροφου εμπορικού κέντρου που συνηθίζεται τα τελευταία χρόνια. Ο υφυπουργός ΠΕΧΩΔΕ Στ. Καλογιάννης επαναλαμβάνει με στερεότυπο τρόπο τα ίδια επικαλούμενος την παλαιότερη πολεοδομική μελέτη, αλλά ανοίγει και ένα «παραθυράκι» σημειώνοντας πως «μέχρι στιγμής καμία πρόταση επέκτασης του εγκεκριμένου ρυμοτομικού σχεδίου Υμηττού στην παραπάνω έκταση δεν έχει υποβληθεί από τον οικείο δήμο».

Εχει ενδιαφέρον η απάντηση του υπουργείου Πολιτισμού που υπογράφει ο ίδιος ο Μιχ. Λιάπης, η οποία αποκαλύπτει ότι έγινε και μάλιστα πρόσφατα προσπάθεια αυτοψίας στον ευρύτερο χώρο αλλά απέβη άκαρπη! Με άλλα λόγια, «έφαγαν πόρτα», την οποία δικαιολογεί ο υπουργός Πολιτισμού «λόγω των τηρουμένων συνθηκών ασφαλείας και στον ευρύτερο χώρο των εγκαταστάσεων»! Αναφέρει ωστόσο ότι στη μεγαλύτερη έκταση του συγκροτήματος διακρίνονται κυρίως σύγχρονα κτίρια και προσθέτει ότι πιθανόν να υπάρχουν λιγοστά οικοδομήματα που άπτονται της αρμοδιότητας του υπουργείου Πολιτισμού. Μια αναφορά που εκ των πραγμάτων λειτουργεί υπέρ της εμπορικής αξιοποίησης του χώρου.


Χ.ΤΖ.


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 03/03/2008

Ερώτηση Μ.Παπαγιαννάκη προς τους Υπουργούς: Εθνικής Άμυνας, Πολιτισμού, ΠΕΧΩΔΕ και Εσωτερικών

Εγκαταστάσεις ΠΥΡΚΑΛ: Πάρκο και χώρος πολιτισμού ή χώρος εμπορικής εκμετάλλευσης

Στον ευαίσθητο χώρο του λεκανοπεδίου, όπου οι συνθήκες διαβίωσης των κατοίκων είναι δυσχερής, εξετάζεται το μέλλον του κρατικού εργοστασίου της ΠΥΡΚΑΛ και συγκεκριμένα η αξιοποίηση των 147 στρεμμάτων στη νότια είσοδο του Υμηττού.
Πρόσφατα, κυκλοφόρησαν ανησυχητικά σενάρια για «αξιοποίηση» του ακινήτου. Ακούγονται προτάσεις για οικοδόμηση περίπου 80 στρεμμάτων και ότι υπάρχει ήδη συνεννόηση με κατασκευαστικό όμιλο για να αναλάβει το έργο και τα υπόλοιπα θα αποδοθούν στο δήμο.
Ως γνωστό το μεγαλύτερο μέρος του ακινήτου προήλθε από αναγκαστική απαλλοτρίωση για εθνικούς λόγους, ενώ το 1953 το κράτος είχε παραχωρήσει και τμήμα της οδού Ηπείρου στο οποίο επεκτάθηκαν τα κτίρια. Παλιότερα το πυριτιδοποιείο ανήκε στον όμιλο Μποδοσάκη, αλλά εδώ και χρόνια βρίσκεται στον πλήρη έλεγχο του υπουργείου Εθνικής Άμυνας.
Είναι εύλογο ότι η ανάδειξή του σε πάρκο θα δώσει στους νότιο-ανατολικούς δήμους (Υμηττό, Δάφνη, Άγιο Δημήτριο, Ηλιούπολη) της πρωτεύουσας έναν πνεύμονα πρασίνου ακριβώς ίσο με τον Εθνικό κήπο. Γι αυτό και από την πλευρά τους οι τοπικοί φορείς ζητούν να διαμορφωθεί ένα μεγάλο πάρκο και να διατηρηθούν μετά από μελέτη ορισμένα κτίρια, τα οποία θεωρούνται δείγματα βιομηχανικής αρχιτεκτονικής και μπορούν να μετασκευαστούν σε χώρους πολιτισμού.
Ερωτώνται οι κ.κ. Υπουργοί:
-Υπάρχει σχεδιασμός για την ΠΥΡΚΑΛ και πώς εννοούν την αξιοποίηση των εγκαταστάσεων μετά το κλείσιμο του εργοστασίου;
-Θα λάβουν υπόψη την ανάγκη των κατοίκων της περιοχής και των όμορων δήμων με προοπτική τη μετατροπή της ΠΥΡΚΑΛ σε πολιτιστικό κέντρο και πνεύμονα πρασίνου;
Ο ερωτών βουλευτής

Μιχάλης Παπαγιαννάκης